அன்பின் வலிமை!!!

ஊரின் ஒதுக்குப்புறத்தில், குடில் அமைத்து தங்கியிருந்தார் ஒரு துறவி. அவரைப் பார்க்க பலர் வருவார்கள். தங்கள் மனக் கவலையைப் போக்கும் அந்த துறவிக்கு, தட்சணையாக சில பொருட்களையோ, பணமோ வழங்கிவிட்டுச் செல்வார்கள். துறவி தன்னுடைய பணிகள் முடிந்ததும், இரவு நேரங்களில் விளக்கொளியில் அமர்ந்து, சிறந்த ஞான நூல்களை வாசிப்பார். அந்த நூல்களில் கூறியிருக்கும் உண்மை நிலையை ஆராய்ந்து பார்ப்பதே அவரது வாடிக்கையாக இருந்தது.

ஒரு நாள் இரவு, அவர் நூல்களை வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்போது அந்த குடிலுக்குள் ஒரு திருடன் நுழைந்தான். சப்தம் வராத அளவுக்கு அவன் மிக எச்சரிக்கையாக இருந்தும் கூட, அவனது கால் பட்டு குடிலுக்குள் இருந்த ஒரு பொருள் உருண்டு சப்தத்தை உண்டாக்கியது.

சப்தம் கேட்டு திரும்பிய துறவி, ‘ஓசை எழுப்பாதே! நூலின் மீதான என் கவனம் சிதறுகிறது’ என்று சொல்லி விட்டு, மீண்டும் நூலைப் படிப்பதில் கவனம் செலுத்தினார்.

துறவியின் அந்த வார்த்தையைக் கேட்டு பயந்து போன திருடன், தான் இடுப்பில் வைத்திருந்த கூரான கத்தியை எடுத்தான். அப்போது துறவி அவனைப் பார்க்காமலேயே, ‘உனக்கென்ன வேண்டும்? பணமா? அது அந்த இழுப்பறையில் இருக்கிறது, எடுத்துக்கொள்!’ என்று இழுப்பறை இருந்த திசையை நோக்கி கையைக் காட்டினார்.

சற்றே திகைப்பில் ஆழ்ந்தாலும், கையில் கத்தியைப் பிடித்தபடியே சுதாரிப்புடன், இழுப்பறை இருந்த திசைக்கு நகர்ந்தான் திருடன். பின்னர் அந்த இழுப்பறையில் தன் கையை வைத்தான். அப்போதும் அந்தத் துறவி தலை நிமிராமல், ‘மெதுவாக இழு. இழுப்பறை விழுந்து விடப் போகிறது’ என்று கூறியபடி, மீண்டும் நூலை ஆராயத் தொடங்கினார்.

திருடனுக்கு மேலும் திகைப்பு. மர இழுப்பறையை இழுத்தான். அப்போது துறவி மீண்டும், ‘நாளை அரச காவலர்கள் வருவார்கள். அவர்களுக்கு வரி செலுத்த வேண்டும். வரியை செலுத்தாமல் இருப்பது நல்ல குடிமகனுக்கு அழகல்ல. எனவே அதற்கு மட்டும் கொஞ்சம் பணத்தை வைத்து விட்டு, மீதம் இருக்கும் அனைத்தையும் எடுத்துக் கொள்!’ என்றார்.

திருட வந்தவனுக்கு கைகால் உதறியது. அந்த துறவி சொன்னது போலவே கொஞ்சம் பணத்தை வைத்து விட்டு மீதமிருந்த பணத்தை எடுத்துக்கொண்டான். பின்னர் வாசலை நோக்கி நகர்ந்தான். துறவி, ‘கொடுத்தவனுக்கு நன்றி சொல்வது தான் நல்ல பழக்கம். நன்றியில் தான் நல்ல விஷயங்களே ஆரம்பமாகின்றன’ என்றார். ஆனால் இப்போதும் அந்தத் திருடனை அவர் ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை.

திருடன் வாய் குளறியபடியே, ‘நன்றி’ என்று சொல்லி விட்டு, வேகமாக செல்ல முயன்றான். 'கதவை சாத்திக் கொண்டு போ. இல்லையெனில் காற்றில் விளக்கு அணைந்து விடும்’ என்றார் துறவி. அவர் கூறியபடியே குடிலின் கதவை சாத்திக் கொண்டு, விட்டால் போதும் என்பது போல் வேகமாக ஓட்டம் பிடித்தான்.

சில நாட்கள் கழித்து அந்த திருடன், அரச காவலர்களிடம் பிடிபட்டான். அவன் எங்கெல்லாம் திருடினான் என்ற உண்மையை காவலர்களிடம் ஒப்புக்கொண்டான். சாட்சியம் சொல்ல காவலர்கள், துறவியையும் அழைத்தனர்.

அரசவைக்கு வந்த துறவி, ‘என்னை எதற்காக அழைத்தீர்கள்?. இவன் எனக்கு எந்த தீமையும் செய்யவில்லையே. இவன் அப்போது கஷ்டத்தின் பிடியில் இருந்தான். அவனுக்கு பணம் தேவையாக இருந்ததால், நான்தான் அவனுக்கு பணம் கொடுத்து உதவி செய்தேன். என்னிடம் பணம் பெற்றுக்கொண்டு, அதற்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு, கதவையும் சாத்திக் கொண்டுதான் சென்றான். இதுபற்றி அவனையே கேளுங்கள்’ என்று காவலர்களிடம் கூறினார். மேலும் அந்த திருடனை நோக்கி, ‘நான் சொல்வது உண்மைதானேயப்பா?’ என்று கேட்டார்.

திருடனின் கண்களில் தாரைதாரையாக கண்ணீர் வழிந்தது. அது அவன் மனம் திருந்தி விட்டதை வெளிப்படுத்தியது. குற்றத்திற்கான தண்டனையை அனுபவித்து வெளியில் வந்த திருடன், துறவியிடமே சென்று சீடனாக சேர்ந்தான்.

சந்தர்ப்பம் ஒருவனை குற்றவாளியாக மாற்றலாம். ஆனால் அவர்கள் மனம் மாற சந்தர்ப்பங்கள் அளிக்கப்பட வேண்டும். அதிகாரமும், சட்டமும் செய்ய முடியாத மனமாற்றத்தை, அன்பு என்னும் வலிமை மிகு ஆயுதம் நொடியில் செய்து விடும்.

உழைப்பு !!!

ஒரு செல்வந்தர் தனது மகனுக்கு தொழில் மற்றும் படிப்பினை பெற்று கொள்வதற்காக தனது நண்பரின் நிறுவனம் ஒன்றில் பணிசெய்ய தனது மகனை 6 மாத காலத்திற்கு அனுப்பிவைத்தார். அவர் மகனோ எந்த வேலையும் செய்ய வில்லை. ஆனாலும் தனது நண்பர் மகன் என்பதால் அவரும் கண்டுகொள்ளாமல் 6 மாதம் கடந்தவுடன் ஒரு தங்க நாணயத்தை கூலியாக கொடுத்து அனுப்பினார். அந்த நாணயத்தை தனது அப்பாவிடம் மகன் கொண்டு வந்து கொடுத்தான். அதனை வாங்கிய அப்பா அதனை தூக்கி தூர எறிந்தார். அதை கண்ட மகனோ ஒன்றும் கண்டு கொள்ளாமல் தனது படுக்கை அறைக்கு சென்று விட்டான்.

மீண்டும் இன்னொரு தெரிந்த நண்பரிடம் 3 மாதத்திற்கு வேலைக்கு அனுப்பினார். அங்கும் இப்படித்தான் எந்த வேலையும் செய்யாமல் 3 மாதம் கடத்தினான். ஆனாலும் தனது நண்பர் மகன் என்பதால் அவரும் 2 தங்க நாணயங்கள் கொடுத்து அனுப்பினார். அதையும் அப்பாவிடமே கொண்டு வந்து கொடுத்தான். முன்பு போலவே அந்த 2 நாணயங்களையும் தூக்கி தூர எறிந்தார். அப்போதும் கண்டு கொள்ளாமல் மாடிக்கு சென்று விட்டான்.

சிறிது காலம் கழித்து அறிமுகம் இல்லாத ஒருவர் இடத்தில் வேலைக்கு சேர்த்து விட்டார். அங்கு 3 மாதம் வேலை செய்து விட்டு 1/2 தங்க நாணயத்தை ஊதியமாக கொண்டு வந்து கொடுத்தான். முன்புபோலவே அதையும் தூர தூக்கி எறிந்தார். ஆனால் இம் முறை அவனுக்கு மிக பெரிய அளவில் கோபம் வந்தது விட்டது. "இது என்ன தெரியுமா?? எனது உழைப்பு. 3 மாதம் தூங்காமல் உழைத்து இருக்கிறேன். அதற்க்கான கூலி !!!! இவளது அலச்சியமாக தூக்கி எறிந்து விட்டாய். நீ எல்லாம் ஒரு மனிதனா??? படுத்து கிடக்கும் உனக்கு உழைப்பின் வலிமை தெரிய வில்லை. தெரிந்தால் இதை எறிந்து இருப்பாயா?" என்று கோபமாக கத்தினான்.

அப்பொழுது அப்பா சொன்னார் "இதைத்தான் உன்னிடம் நான் எதிர்பார்த்தேன். முன்பு நீ உழைக்காமல் கொண்டு வந்து கொடுத்த தங்க நாணயத்தை நான் தூர எறிந்த பொழுது உனக்கு கோபம் வரவில்லை. காரணம், அப்போது உனக்கு உழைப்பின் அருமை தெரியவில்லை. இப்போது நீ உழைத்து கொண்டு வந்த இந்த தங்க நாணயத்தை நான் எறிந்த பொழுது உனக்கு கோபம் வருகிறது. காரணம், நீ கஷ்ட்ட பட்டு உழைத்து பெற்று வந்ததால் உழைப்பின் வலிமை உனக்கு தெரிகிறது. இதைத்தான் நான் உன்னிடம் எதிர்பார்த்தேன்" என்று சொல்லி மகனையும் அந்த 1/2 பவுன் தங்க நாணயத்தையும் மாறி மாறி முத்தம் இட்டார்.

உழைக்காமல் எது கிடைத்தாலும் நிலைக்காது அதனின் அருமை தெரியாது. உழைத்து பெற்ற பொருளை ஒருபோதும் மனம் இழக்க நினைக்காது.

சிறந்த பாடம் !!!

உளவியல் அறிஞர் ஒருவர் கணினி துறை ஊழியர்களுக்கு மன இறுக்கம் குறித்து பாடம் எடுத்து கொண்டிருக்கிறார். சாதரணமாக அனைவரிடமும் கலந்துரையாடிக் கொண்டே மேசையின் மீது வைக்கப்பட்டிருந்த தண்ணீர் ஜாடியின் மூடியை திறந்து பக்கத்தில் வைத்திருந்த கண்ணாடி குடுவையில் தண்ணீரை ஊற்றினார்.

குடிப்பதற்கு தான் தண்ணீர் ஊற்றுகிறார் என அனைவரும் எண்ணிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் அதை குடிக்காமல் கையில் எடுத்து அனைவருக்கும் தெரியும்படி உயர்த்தினார். "என் கையில் வைத்திருக்கும் தண்ணீரின் அளவு எவ்வளவு இருக்கும்?" என வினவினார். எல்லோரும் ஒவ்வொரு அளவை சொன்னார்கள்.

கடைசியில், "நீங்கள் கூறும் அளவுகளில் ஏதேனும் ஒன்றாக தான் நிச்சயம் இருக்கும். ஆனால் நான் இதை எவ்வளவு நேரம் இதை இப்படியே கையில் உயர்த்தி பிடித்துக் கொண்டிருக்க இயலும். ஒரு நிமிடம் வைத்திருந்தால் ஒன்றும் ஆகாது. ஒருவேளை ஒரு மணி நேரம் வைத்திருந்தால் என் கை வலிக்கும். ஆனால் நான் இதை நாள் முழுக்க இப்படியே வைத்திருந்தால் என் நிலை என்ன ஆகும் என யோசியுங்கள். 

நம் கவலையும் இப்படி தான். ஒரு சில வினாடிகள் நினைத்து வருந்தினால் ஒன்றும் ஆகாது. ஒருவேளை ஒரு சில மணி நேரம் என்றால் மனதை பாதித்துவிடும். எப்பொழுதுமே நினைத்துக் கொண்டிருத்தால் நமது வாழ்வின் ஏற்றத்தையே அழிக்கும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டு விடுவோம்" என்று கூறி தன் உரையை முடித்தார். இந்த உரையை கேட்ட அரங்கம் கைதட்டல்களால் நிரம்பியது. 

பல மணி நேர மகிழ்ச்சியை அழிக்கும் திறன் ஒரு நிமிட கவலைக்கு உண்டு. மனதின் கவலையை தூர எறியுங்கள். ஒவ்வொரு வினாடியும் கொண்டாடுங்கள். 

தகுதி என்ன???

ஒரு காட்டில் ஒரு துறவி ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார். அவருக்குப் பார்வை கிடையாது. அந்த வழியாக வந்த ஒருவன், ”ஏ கிழவா, இந்த வழியாக சற்று முன் யாராவது சென்றார்களா? என்று அதிகாரத்தோடு  கேட்டான். அதற்குத் துறவி, “இதற்கு முன் இந்த வழியாக யாரும் சென்றதாகத் தெரியவில்லை” என்றார்.

சிறிது நேரத்தில் மற்றொருவன் வந்து, ” ஐயா, இதற்கு முன் யாராவது இப்பக்கமாகச் சென்றார்களா? என்று கேட்டான். அதற்கு அத்துறவி, “சற்று முன் இந்த வழியாகச் சென்ற ஒருவன் இதே கேள்வியைக் கேட்டு விட்டுச் சென்றான்” என்றார்.

மேலும் சிறிது நேரம் கழித்து இன்னொருவன் வந்தான். அவன் “துறவியாரே, வணங்குகிறேன். இதற்கு முன்பு இந்த வழியாக யாராவது செல்லும் சத்தம் தங்களுக்குக் கேட்டதா? தயவு செய்து கூறுங்கள்” என்று பணிவோடு வினவினான்.

உடனே துறவி, ”மன்னர் பெருமானே, வணக்கம். இந்த வழியாக முதலில் ஒரு வீரன் சென்றான். அடுத்து ஓர் அமைச்சர் சென்றார். இருவருமே நீங்கள் கேட்ட இதே கேள்வியைத்தான் கேட்டனர்” என்றார்.

மிகவும் வியந்து போனான் அரசன், ”துறவியாரே, தங்களுக்குப் பார்வை இல்லை. அப்படி இருந்தும் நான் அரசன் என்றும், முன்னால் சென்றவர்கள் வீரன், அமைச்சர் என்றும் எப்படி அறிந்தீர்கள்?” என்று கேட்டான்.

“அரசே, இதைக் கண்டறிய பார்வை தேவையில்லை. அவரவர் பேசுவதை வைத்தே அவர் யார், அவர் தகுதி என்ன என்பதை எல்லாம் அறிய முடியும். முதலில் வந்தவர் சிறிதும் மரியாதையின்றி கேள்வி கேட்டார். அடுத்து வந்தவர் பேச்சில் அதிகாரம் தெரிந்தது. ஆனால் தாங்களோ மிகவும் பணிவாகப் பேசுகிறீர்கள்” என்று விளக்கினார் அந்த பார்வையற்ற துறவி!

உயர்வுக்குத் துணையாக இருப்பது பணிவும், துணிவும். கேட்பவரின் தன்மை அறிந்து நன்மை தரும் நல்ல சொற்களை மென்மையாகவும் இனிமையாகவும் சிந்தித்துப் பேச வேண்டும். நாவை மடக்கிப் பணிவோடு பழகுபவர்களுக்குப் பாதகம் ஏற்படவே செய்யாது.

நேரம்!!!

ஒரு ஞானி இருந்தார். அவர் ஊர் ஊராகச் சுற்றித் திரிபவர். அவர் ஒரு இடத்திற்குச் செல்லும்போது, ஒரு மனிதனின் வீட்டில் சில நாட்கள் தங்கினார். அந்த மனிதன் ஏழையாக இருந்தாலும், அவரை மிகவும் நல்ல முறையில் உபசரித்தான். அவரிடம் பணிவாகவும், அன்பாகவும் நடந்துகொண்டான். ஆனால், அவன் ஒரு சோம்பேறி. அவனது நடத்தை ஞானியைக் கவர்ந்தது.

அவர் அந்த ஊரிலிருந்து புறப்படும் முன்பு, "நண்பனே, நீ ஏழையாக இருந்தாலும் நீ என்னை நல்ல முறையில் உபசரித்தாய். உனது அன்பும், அடக்கமும் எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது. எனவே, நான் உனக்கு இந்தப் பூவை பரிசளிக்கிறேன். இது பார்வைக்கு சாதாரணப் பூவாகத் தெரிந்தாலும், உண்மையில் மந்திர சக்தி வாய்ந்தது. யாருக்கும் தெரியாமல் இந்தப் பூவால் எந்த இரும்பைத் தொட்டாலும் அது தங்கமாகிவிடும். ஆனால், இந்தப் பூ இரண்டு நாட்கள் மட்டும் தான் மலர்ச்சியாக இருக்கும். அந்த இரண்டு தினங்களுக்குள் நீ உனக்குக் கிடைக்கும் இரும்பை, தங்கமாக்கிக்கொள்ளலாம். இரண்டு தினங்களுக்குப் பிறகு இந்தப் பூ வாடிவிடும். வாடிவிட்டால் அதற்குச் சக்தி இருக்காது. இதைக் கவனமாக நினைவு வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்'' என்றார்.

அவர் சென்ற பிறகு அந்தச் சோம்பேறி மனிதன் யோசித்தான். "ஓ! இன்னும் இரண்டு நாட்கள் இருக்கின்றன அல்லவா! நாளைக்குப் பார்த்துக்கொள்ளலாம்" என நினைத்தான். அன்று அந்த மனிதன் நன்றாக உறங்கினான். மறுநாள் எழுந்தபோது மதியப் பொழுதாகிவிட்டது. அப்போது, அவனுக்கு அந்த ஞானி சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

உடனே, எழுந்து நகரத்தில் உள்ள இரும்புக் கடையை நோக்கி ஓடினான். ஆனால், கடை பூட்டியிருந்தது. அன்று விடுமுறை நாள் என்பது அப்போதுதான் அவனுக்கு நினைவு வந்தது. அப்படி அந்த நாளும் கடந்து சென்றுவிட்டது. மறுநாள் காலையிலேயே விழித்தெழுந்து அவன் நகரத்திற்குச் சென்றான். ஒரு டன் இரும்பு வாங்கினான். ஆனால், அவ்வளவு இரும்பையும் தனியாக வீட்டிற்கு எடுத்துச் செல்ல அவனால் முடியவில்லை. வண்டியும் கிடைக்கவில்லை. கூலிக்கும் ஆட்கள் கிடைக்கவில்லை.

மாலைப் பொழுதானது. பக்கத்து கிராமத்திலிருக்கும் தன் சகோதரர்களை அழைத்து வருவதற்காக அவன் சென்றான். அங்கே சென்றபோதுதான், சகோதரர்கள் வெளியூர் சென்றிருப்பது தெரிய வந்தது. அந்த மனிதன் திகைத்துப் போனான். இன்னும் சற்று நேரத்தில் இருட்டிவிடும். இருட்டிவிட்டால் இரண்டு நாட்கள் முடிந்துவிடும். அப்புறம் அந்தப் பூவை வைத்து எதுவும் செய்ய முடியாது.

அவன் அவசர அவசரமாக மீண்டும் இரும்புக் கடைக்கு ஓடினான். எடுக்க முடிந்த அளவு இரும்பை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டிற்கு விரைந்து ஓடினான். பல இடங்களிலும் தட்டுத் தடுமாறி விழுந்து எழுந்து கடைசியாக அவன் வீட்டை அடைந்தான். அப்போது, அந்த நாள் முடிந்துவிட்டது. பூவும் வாடிவிட்டது.

ஞானியின் குரல் மட்டும் அவனுக்குக் கேட்டது, "நண்பனே, உனக்கு வழங்கப்பட்ட நேரம் முடிந்துவிட்டது. இனி அந்தப் பூவிற்கு எந்தச் சக்தியும் இல்லை. நீ குறித்த நேரத்தில் செயல்பட்டிருந்தால் உன் வீட்டின் வாயிற்படியில் உள்ள இரும்பையாவது தங்கமாக மாற்றியிருக்கலாமே! இது ஏன் உனக்குத் தோன்றவில்லை? இன்று செய்ய வேண்டியதை நாளைக்கென்று தள்ளி வைத்தால் இதுபோன்றுதான் நடக்கும்" என்றது அந்தக் குரல்.

எந்த செயலையும் சரியான முறையில் திட்டமிட்டு, அதற்கான நேரத்தை ஒதுக்கி செயல்பட்டால் தேவையில்லாத பிரச்சனைகளையும், மன உளைச்சலையும் தவிர்த்து வெற்றி பெறலாம்.

ஏறுதழுவுதல் - போராட்டத்தின் வரலாறு!!!

இன்று நம்மில் பலர் கடந்த இரண்டு வருட காலமாகத்தான் (ஜல்லிக்கட்டு) ஏறுதழுவுதலுக்கு தடை இருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால் உண்மையில், ஜல்லிக்கட்டிற்கான எதிர்ப்பும், நடத்த வேண்டும் என்கிற போராட்டங்களும் ஆங்கிலேயேரின் ஆட்சிக் காலத்தில் இருந்தே நடைபெற்று வருகிறது.

19 -ம் நூற்றாண்டில் பிரிட்டிஷ் காலனி ஆதிக்கத்திலிருந்து ஏறு தழுவுதல் அரசியல் அடக்குமுறையானது. முழுவதுமாக தமிழக காவல் முறையை அகற்ற, ஆங்கில அரசு தனிப்பட்ட காவல் மற்றும் காவல் படைகளுக்கு தடை விதித்தது. காவல் பரம்பரையான போர்மரபினரை, குற்ற பரம்பரையாக முத்திரைக் குத்தியது. இதனால் பாரம்பரிய பெரிய குடும்பங்கள் நிலைத் தடுமாறி திசை மாறினர். இதில் காளைகள் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டன. 

ஏறுதழுவுதலுக்காக வளர்க்கப் படும் முரட்டு காளைகள் தனிப்பட்ட கவனத்துடன், தன்னை வளர்ப்பவரைத் தவிர பிறர் கைகளில் இருந்து உணவு கூட உண்ணாது. குற்ற பரம்பரை அடக்குமுறையில் குடும்பங்கள் மட்டுமல்லாது காளைகளும் பிரிக்கப்பட்டன. இருப்பினும் பன்னெடுங்காலமாக காளைகளுக்கும், மனிதனுக்கும் இருந்து வரும் பிணைப்பு மாறவில்லை, மறையவில்லை. தொடர்ந்து ஏறு தழுவுதல் நடைப்பெற்றது.

1935ஆம் ஆண்டு, சுதந்திர வேட்கையும், குற்ற பரம்பரை சட்ட எதிர்ப்பும், தீவிரமான கால கட்டத்தில், ஆங்கில அரசின் கீழ் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட காங்கிரஸ் அரசு அன்றைய முதல்வர் சி.இராஜகோபாலாச்சாரி அவர்கள் குற்ற பரம்பரை சட்டத்தை ஆதரிக்கும் வகையில் மதுரைக்கு அருகே உள்ள சிந்துபட்டியில் அரசு ஜல்லிக்கட்டு விழாவினை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். இதற்கு தலைமை ஏற்க அன்றைய மதராஸ் ராஜதானியின் கவர்னர் அவர்கள் அழைக்கப்பட்டு இருந்தார்.

இதன் மூலம் முரட்டுக் காளைகளை அடக்கும் முரட்டு மனிதர்கள் காட்டுமிராண்டிகள். அவர்கள் மீது உள்ள குற்ற பரம்பரைச் சட்டம் நியாயமானது என்று வலியுறுத்த ராஜகோபாலச்சாரியின் காங்கிரஸ் அரசு நினைத்தது. இவ்விழாவின் உள்நோக்கத்தை புரிந்துக் கொண்டு, மக்களின் விடுதலைக்காக,  போராடிய பசும்பொன் முத்துராமலிங்க தேவர் அவர்கள் மக்களுக்கு ஒரு சிறிய நோட்டீசில் இவ்விழாவில் கலந்துக் கொள்ள கூடாது என்று வேண்டுகோள் விடுத்தார்.

அவரது வேண்டுகோளை கட்டளையாக ஏற்றுக் கொண்ட மக்கள் விழாவினை புறக்கணித்தனர். இந்த செயலால் மக்கள் தங்களது எதிர்ப்பை, ஆங்கில அரசுக்கு மிகத்தெளிவாக தெரியப்படுத்தினர். பிரிட்டிஷ் அரசின் குற்ற பரம்பரை சட்டம் அமுலாக்கப்பட்டவுடன், பரம்பரை காவல் தொழில் தடை செய்யப்பட்டு, பிரிட்டிஷ் போலீஸ் முறை நடைமுறைக்கு வந்தவுடன், சங்ககால ஆநீரை கவர்தல் (ஏறுதழுவுதல்) புதிய பரிமாணம் பெற்றது. 

பரம்பரை காவல் தொழிலை மறுத்து பிரிட்டிஷ் போலீசுக்கு கட்சி மாறியவர்களின் கால்நடைகள் கவரப்பட்டது. மறுபடியும் தங்கள் கால்நடைகள், களவாடப்பட்ட பொருட்களைத் திரும்பப் பெற வேண்டுமானால், துப்புக் கூலி கொடுத்து பெறப்பட்டது. இதனைக் கட்டுப்படுத்த பிரிட்டிஷ் அரசும், காங்கிரஸ் அரசும் பல அடக்கு முறைகளை கையாண்டும் தோல்வியைத்தான் தழுவியது.

 சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு ஏறுதழுவுதல் தென் பாண்டி மண்டலத்தில் (மதுரை பகுதி) தமிழர் வழக்கு முறைப்படி நடந்து வந்தது.

2004 ஆண்டில் மறுபடியும் ஏறுதழுவுதல், பிராணிகள் நல வாரியம் மூலமாக பிரச்சனைகளை சந்தித்தது. தமிழர் பாரம்பரிய விளயாட்டிற்கு தடை உத்தரவு வழங்க நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடுத்தது. மதுரையிலிருந்து, தமிழர் வீர விளையாட்டு பேரவை, உச்ச நீதிமன்றதில் பதில் மனுவை தமிழக அரசுடன் இணைந்து போடப்பட்டது. அதன்படி உச்ச நீதிமன்றம் வழக்கை விசாரித்து, தொன்மையான இவ்விளையாட்டிற்கு தடை விதிக்காமல் ,சில பரிந்துரைகளுடன் தொடர்ந்து நடத்த அனுமதியளித்த உச்ச நீதிமன்றம், விளையாட்டுப் போட்டிகளை நடத்துவதற்கு சில பரிந்துரைகள் விதித்தது. அவை :

1. காளைகள் சட்டப் பிரிவின் பரிந்துரைப் படி, அவைகளுக்கேற்ற பிரிவின் கீழ் பிரித்து போட்டிகளில் பங்கு பெற வேண்டும்.

2. போட்டிகளில் பங்கு பெரும் காளைகள் பிராணிகள் நல வாரியத்தில் பதிவு செய்யவேண்டும். பிராணிகள் நல வாரியம் தங்களது பிரதிநிதிகளை அனுப்பி போட்டிகளை கண்காணிக்கும், இதனை மாவட்ட ஆட்சியாளர் உறுதி செய்ய வேண்டும்.

3. போட்டிகளுக்கான அனுமதி, நடப்பெறும் இடம், மேற்கொள்ளப் படும் பாதுகாப்பு வழிமுறைகளை ஒரு மாதத்திற்கு முன்பே மாவட்ட ஆட்சியர், மற்றும் பிராணிகள் நல வாரியத்திற்கு தெரியப்படுத்தி அனுமதி பெற வேணடும்.

4. போட்டியினை நடத்துபவர்கள் ரூபாய் 2 இலட்சம் முன் பணமாக, வீரர்களின் காப்பு நிதியாக பணம் கட்ட வேண்டும்.

5. போட்டிகள் ஜனவரி முதல் மே மாதம் வரை மட்டுமே நடத்தப்பட வேண்டும்.

6.காளைகளைப் பரிசோதிக்கவும், காளைகள் காயம் பட்டால் உடனடியாக மருத்துவம் செய்ய, கால்நடை மருத்துவ குழாம் போட்டிகள் நடக்கும் இடத்தில் கட்டாயம் இருக்க வேண்டும்.

மேற்கண்ட பரிந்துரைகளின் படி 2014 ஆண்டு வரை ஏறுதழுவதல் வெற்றிகரமாக நடைப்பெற்றது.

அடுத்து 2014, மே மாதம், ஜல்லிக்கட்டைத் தடை செய்தது உச்ச நீதிமன்றம். இதற்கு மூல காரணம், 2011ம் ஆண்டு, மத்திய அரசு வெளியிட்ட ஒரு அரசு ஆணை. அப்போதைய காங்., அரசு, ஜூலை, 2011ல் வெளியிட்ட, 'மிருகங்களை வதை செய்யக் கூடாது' என்கிற அரசு ஆணையில் உள்ள மிருகங்களின் பட்டியலில், காளையையும் சேர்த்து விட்டது; இதனால், ஜல்லிக்கட்டில் காளைகளை பயன்படுத்த முடியாத நிலை ஏற்பட்டது. 

இப்படியே ஏறுதழுவுதலுக்கான எதிர்த்தும், ஆதரித்தும் போராட்டங்கள் இன்று வரை தொடர்கிறது. இனி வரும் காலத்திலாவது, இதற்கு ஒரு நல்ல முடிவு கிடைக்கும் என நம்புவோம்.

(Source : https://theflashpointindia.wordpress.com/

Date : ஜனவரி 26, 2014)

அழிவுப் பாதை

இரண்டாம் உலகப் போர் உக்கிரம் அடைந்திருந்த நேரம். எதிரியின் தாக்குதலில் இருந்து தங்களது போர் விமானங்கள் தப்பிக்கும் வழிகள் குறித்து அமெரிக்கா தீவிரமாக ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தது. பொருட்செலவும் தொழில்நுட்பமும் கொண்டு தயாரிக்கப்படும் விமானங் களை பார்த்து, பராமரித்து, பொக்கிஷம் போல் பாதுகாத்தால்தான் போரிட முடியும். அதோடு வெற்றி பெற அமெரிக்கா விமானங்களையே பெரிதும் நம்பியிருந்தது.

எதிரிகளின் தாக்குதலை சமாளித்து விமானங்களின் ஆயுளை அதிகரிக்க குண்டு துளைக்காத கவசம் போன்ற ஆர்மர் தகடுகளை விமானங்கள் மீது ஒட்ட அமெரிக்கா முடிவு செய்யப்பட்டது. ஆர்மர் தகடுகள் ஏகத்திற்கு கனமானவை. மொத்த விமானத்தையும் அதை கொண்டு மூடினால் அத்தனை கனத்தை சுமந்து விமானத்தால் பறக்க முடியாது. என்ன செய்வது என்று சிந்தித்து போரில் விமானம் பாதிக்கப்படக்கூடிய பகுதிகளை மட்டும் ஆர்மர் தகடுகளால் மூடுவது என்று முடிவு செய்தனர். பாதிக்கப்படக்கூடிய பகுதிகள் எது என்பதை எப்படி இனம் கண்டுகொள்வது?

போரிலிருந்து திரும்பி வந்த விமானங்களை பிரித்து மேய்ந்து ஆராய்ந்தனர். அந்த விமானங்களில் குண்டு, தோட்டாக்கள் எங்கு துளைத்திருந்தன என்று தேடி அப்படி தாக்குதலுக்கு ஆளான பகுதிகளே பாதிக்கப்படக் கூடியவை என்று அப்பகுதிகளை மட்டும் ஆர்மர் தகடுகள் வைத்து மூட முடிவு செய்தனர்.

ஆய்வாளர்கள் நினைத்து போல் இதுதான் சரியான தீர்வு என்று நீங்களும் நினைத்தால் பேரழிவில் முடிந்திருக்கும். இரண்டாம் உலகப் போரின் போக்கே மாறியிருக்கும். அப்படி எதுவும் நடக்காமல் தடுத்து நிறுத்தியவர் ‘ஆப்ரஹாம் வால்ட்’ என்ற புள்ளியல் நிபுணர். போர்க்களத்தில் எதிரிகள் தாக்கு தலில் இருந்து தப்பி வந்த விமானங்கள் மட்டுமே ஆய்வு செய்யப்பட்டதை கவனித்தார் வால்ட். போரில் அடி பட்டு விழுந்து நொறுங்கிய விமானங்களை யாரும் சிந்திக்காததை உணர்ந்தார். அடிபட்டும் தொடர்ந்து பறந்து தப்பிக்க முடியும் என்பதையே போரிலிருந்து திரும்பிய விமானங்களும் அதன் பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகளும் காட்டுகின்றன என்பதை புரிந்துகொண்டார்.

விமானப் படையிடம் அவர்கள் திட்டமிட்டதற்கு முழுவதும் எதிர்மறையான செயலை செய்வதே புத்திசாலித்தனம் என்பதை எடுத்துரைத்தார். திரும்பிய விமானங்களில் எந்த பகுதிகளில் குண்டு துளைக்கவில்லையோ அந்த பகுதிகளே பாதிக்கப்படக்கூடியவை என்றார். திரும்பி வராத விமானங்கள் அப்பகுதிகளில் அடிபட்டதால்தான் விழுந்திருக்கும் என்று விளக்கினார்.

ஆகவே திரும்பிய விமானங்களில் எந்த பகுதிகளில் அடிபடவில்லையோ அப்பகுதிகளில் மட்டும் ஆர்மர் கவசம் கொண்டு மூடினால் போதும் என்றார். அவர் கூறியது போல் விமானங்கள் ஆர்மர் கொண்டு மூடப்பட்டு பல நூறு விமானங்களும் விமானிகளின் உயிர்களும் காப்பாற்றப்பட்டன.

அப்பொழுது புதியதாய் பிறந்து மெதுவாய் வளர தொடங்கி இன்று உலக ராணுவ அமைப்புகளாலும் பன்னாட்டு நிறுவனங்களாலும் பயன்படுத்தும் செயல்பாட்டு ஆராய்ச்சி (Operations Research) என்ற இயலின் முதல் பங்களிப்பாக இந்த நிகழ்வு கருதப்படுகிறது.

அமெரிக்க படைத் தளபதிகள், உத்தியமைப்பவர்கள், ஆய்வாளர்கள் அனைவரும் தவறாக திட்டம் போட காரணமாக இருந்து எது? ஆய்வுகளை மீறி அழிவுப் பாதையில் அனைவரையும் அழைத்துச் சென்றது எது?

‘எஞ்சியிருத்தல் சார்புநிலை’ (Survivorship bias) என்கிறார்கள் உளவியலாளர்கள். திரும்பி வந்த விமானங்களை மட்டுமே அனைவரும் ஆராய திரும்பி வராத விமானங்களை கணக்கில் எடுக்காமல் இருந்ததே தவறுக்கு காரணம். 

வெற்றியை மட்டுமே பார்க்க பழகியிருக்கும் நாம் தோல்விகளை பார்ப்பதில்லை. இதுவே எஞ்சியிருத்தல் சார்புநிலையின் ஆதார தத்துவம். போரில், வாழ்க்கையில், வியாபாரத்தில் எல்லா இடங்களிலும் இதே கதைதான். பல சமயங்களில் வெற்றிகளை விட தோல்விகள்தான் நமக்கு அதிக பாடங்களை கற்றுத் தருகிறது. அதை நாம் உணர்வதும் இல்லை. கற்கவேண்டிய முக்கியமான பாடங்களை கற்பதும் இல்லை.

தோல்விகளை விட வெற்றிகளைத் தான் இந்த சமுதாயத்தின் கண்கள் பார்க்கின்றன. கண்ணில் தெரியும் வெற்றியை மட்டுமே மனம் ஆராய்கிறது. கண்ணிற்கு தெரியாமல் மறையும் தோல்விகளும் அதிலிருந்து கற்க வேண்டிய பாடங்களும் நம் கண்களுக்கு தெரிவதில்லை.

சக்கர உதவி !!!

ஒரு நாள் சாயங்கால வேளையில் வயதான பெண்மணி ஒருவர் கார் அருகில் வெகு நேரமாக நிற்பதை ஒருவர் கவணித்தார்.வாகனங்கள் செல்லும்போது அந்த பெண்மணி கை காட்டி நிறுத்தப்பார்த்தார் ,ஆனால் எந்த வாகனமும் நிற்கவில்லை. அந்த நபர் அருகில் சென்று, "என்ன பிரச்சனை?" என்று அந்த பெண்மணியிடம் கேட்டார். "கார் டயர் பஞ்சர் ஆகி விட்டது" என்று அந்த பெண்மணி கூறினார். "என் பெயர் தயாளன். நீங்கள் காரில் உட்காருங்கள். நான் டயர் மாத்தி கொடுக்கிறேன்" என்று டயரை கழட்ட ஆரம்பித்தார். சிறிது நேரத்தில் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு டயரை மாத்தினார் .

அந்த பெண்மணி, "உங்களுக்கு நான் எவ்வளவு பணம் தர வேண்டும்?" என்று கேட்டார். "நான் சிறியதாக ஒரு டீக்கடை நடத்தி வருகிறேன். அதில் இருந்து வரும் பணமே எனக்கு போதும். நீங்கள் பணம் எதுவும் தரவேண்டாம். நீங்கள் கஷ்டப்படும் நேரத்தில் என்னாலான உதவி செய்தேன் அவ்வளவே. நீங்கள் பண உதவி செய்ய வேண்டும் என்றால் வேறு யாராவது ஒரு நபர் கஷ்டத்தில் இருக்கும்போது என்னை நினைத்து பாருங்கள், அவர்களுக்கு உதவி செய்யுங்கள்" என்றார்.

அந்த பெண்மணி தயாளனை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்து விட்டு காரை எடுத்து கொண்டு சென்றார். வழியில் தலைவலி எடுப்பது போல் இருக்கவே அருகில் உள்ள டீக்கடை அருகே காரை நிறுத்திவிட்டு உள்ளே சென்றார். டீக்கடை பார்ப்பதற்க்கு ரொம்பவே பரிதாபமாக இருந்தது. உள்ளே இருந்து ஒரு பெண் வந்து, "என்ன வேண்டும் அம்மா?" என்று கேட்டார். வயதான பெண்மணி டீ கடையில் வேலை செய்யும் பெண்ணை பார்த்தார். அந்த பெண் ஒன்பது மாத கர்ப்பிணி என்பதை அவரிடம் பேசி தெரிந்து கொண்டார்.

"குடிக்க டீ கொண்டு வாம்மா" என்றார். தயாளன் சொன்னது அவள் நினைவுக்கு வந்தது. டீ குடித்துவிட்டு 5000 ரூபாய் பணத்தை டேபிள் மேல் வைத்து விட்டு சென்று விட்டாள் அந்த அம்மா. டீ கடையில் வேலை செய்த பெண் காபி டம்பளரை கழுவி வைத்து விட்டு வந்தாள். டேபிளில் கட்டாக பணம் இருப்பதை பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தாள். அதை எடுத்து கொண்டு அந்த வயதான பெண்மணியிடம் கொடுக்க ஓடினாள். அதற்குள் கார் கிளம்பி சென்று விட்டது.

கடையில் இருக்கும் வேலை எல்லாம் முடித்து விட்டு, கையில் அந்த வயதான பெண்மணி விட்டு சென்ற பணத்தையும் எடுத்து கொண்டு வீட்டுக்கு சென்றார். 'பிரசவ செலவுக்கு என்ன செய்ய போகிறோம்' என்று புலம்பி கொண்டு இருந்த தன் கணவருக்கு இந்த பணத்தை காட்ட வேண்டும் என்று அருகில் சென்றாள். ஆனால் மிகுந்த அசதியால் தூங்கி கொண்டு இருந்தார் தயாளன்.

உதவி செய்வது என்பது ஒரு சக்கரம் மாதிரி சுழன்று கொண்டே இருக்க வேண்டும். ஒருவர் உங்களுக்கு உதவி செய்தால் நீங்கள் வேறு யாருக்காவது கஷ்டத்தில் இருக்கும்போது உதவி செய்யுங்கள். எதை நாம் செய்கிறோமோ, அதுவே நமக்கும் நடக்கும்.

சிறப்பு !!!

ஒரு ஊரில் ஒரு கல்வெட்டி இருந்தான். கல்லுடைப்பது அவன் வேலை. வருமானம் போதவில்லை. வாழ்க்கையே வெறுப்பாக இருந்தது அவனுக்கு. ஒரு நாள், அவன் போன வழியில் ஒரு பணக்கார வீடு தென்பட்டது. அந்த வீட்டின் வாசல் வழியே அவன் கண்ணில் பட்ட அத்தனை பொருள்களும் செல்வங்களும் அவனை விழிபிதுங்க வைத்தன. "அடடா.. அந்த பணக்காரனுக்கு எத்தனை செல்வாக்கு!!!" என நினைத்தான். பணக்காரன் மீது பொறாமையாக இருந்தது. 'தனக்கும் அப்படி ஒரு வாழ்க்கை கிடைத்தால் எப்படியிருக்கும்?' என நினைத்துப் பார்த்தான்.

அட, என்ன அதிசயம்… அவன் பணக்காரனாகிவிட்டான். வாழ்க்கையில் அவன் நினைத்துப் பார்த்திராத அளவுக்கு செல்வங்கள் குவிந்துவிட்டன. மற்றொரு நாள், ஒரு பெரிய அரசு அதிகாரி பல்லக்கில் அவனைத் தாண்டிச் சென்றார். அந்த அதிகாரியின் பின்னே பல சேவகர்கள், படை வீரர்கள், மக்கள் பயந்து கும்பிட்டு வழிவிட்டனர். அதிகாரியின் உத்தரவு தூள் பறந்தது. எப்பேர்ப்பட்ட பணக்காரனும் விழுந்து வணங்கினான். இப்போது கல்வெட்டிக்கு மனசெல்லாம் அந்த அதிகாரிதான் நின்றார்.

‘இருந்தா இப்படியல்லவா இருக்கணும்… என்னா அதிகாரம்..!’ என்று நினைத்தான். அவன் நினைப்பு பலித்தது. பெரும் அதிகாரம் படைத்த அதிகாரியாகிவிட்டான். அவனைப் பார்த்தாலே எல்லாம் பயந்தனர். கொஞ்ச நாளில் மக்கள் வெறுக்கும் அளவுக்கு அவன் அதிகாரம் எல்லை மீறிப் போனது.

ஒரு கோடை நாள். தனது பல்லக்கில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தான். இப்போது அதிகாரியாக இருக்கும் கல்வெட்டி. வெயில் சுள்ளென்று சுட்டது. இருக்கையில் உட்காரவே முடியாத அளவு வெப்பம் தகித்தது. அண்ணாந்து பார்த்தான். வானத்தில் கம்பீரமாக தகதகத்தது சூரியன்!

“ஓ… உலகத்துக்கு மேலே உட்கார்ந்துகிட்டு இந்த சூரியன் என்னமா ஆட்டிப் படைக்குது… இருக்கட்டும். நானும் சூரியனாகி எல்லாரையும் எனக்கு கீழே வச்சி வாட்டி எடுப்பேன்…” என்றான். அவன் இப்போது சூரியனாகிவிட்டான்!

தனது கிரணங்களை பல மடங்கு வெப்பமாக்கி பூமியில் செலுத்தி அத்தனைப் பேரையும் துன்புறுத்தினான். விவசாயிகளும் தொழிலாளர்களும் சாபமிட்டனர் அவனுக்கு. அந்த நேரம் பார்த்து ஒரு கரிய மேகம் கடந்துபோனது. சூரியன் அந்த மேகத்துக்குள் மறைய, மக்கள் மகிழ்ந்தார்கள். 

“ஓ… மேகம் நினைச்சா சூரியனையே காலி பண்ணிடுமா… அப்ப நானும் மேகமாகிட்டா போச்சு,” என நினைத்தான். நினைத்தபடி மேகமாகிவிட்டான். இப்போது பூமியெங்கும் மழையை மடை திறந்த வெள்ளம் போல கொட்டினான். எங்கும் வெள்ளக்காடு. மக்கள் சபித்தனர். திடீரென பலத்த காற்று வீச, மேகம் தாக்குப் பிடிக்காமல் ஓடிப் போனது.

“காத்துக்கு எவ்வளவு சக்தி.. நானும் காத்தா மாறி உலகுக்கு ஒரு காட்டு காட்டப் போறேன்,” என்று நினைத்தான் மேகமாக இருந்த கல்வெட்டி.

அப்படியே நடந்தது. மேகம்  இப்போது வலிமையான காற்றாகி மாறி, பூமியையே ஆட்டிப் பார்த்தது. மரங்களையும் வீடுகளையும் பெயர்த்தெடுத்து வீசியது. மக்கள் கோபமாகி திட்டித் தீர்த்தனர். அப்போது திடீரென ஏதோ ஒரு பெரிய உருவம் தடுத்து நிறுத்தியது போல உணர்வு. பார்த்தால் ஒரு பெரும் பாறை.

“ஓஹோ… காற்றையும் தடுக்கும் அளவு இந்தப் பாறைக்கு பலமா… நானும் பாறையாவேன்,” என்றான். பாறையானான். பூமியில் யாராலும் அசைக்க முடியாத பலத்துடன் இருந்தான். அப்போதுதான் அந்த சத்தம் கேட்டது. ஒரு உளியை வைத்து தன் மீதே யாரோ அடிக்கும் சத்தம். “அட… உலகின் சர்வ பலம் மிக்க இந்த பாறையை விட பலமானவன் யாரடா அது…?” குனிந்து பார்த்தால், பாறையை உளியால் உடைத்துக் கொண்டிருந்தான் ஒரு கல்வெட்டி!

இந்த உலகத்தில் ஒன்றை விட மற்றொன்று எப்போதும் சிறந்ததாகவே இருக்கும். அந்த சிறந்ததை தேடி அலைவதை விட, நம்மிடம் இருப்பதை சிறப்பானதாக மாற்றி வாழப் பழகுவதே சிறந்தது.

ரகசியம் !!!

சுவாமி விவேகானந்தர் அமெரிக்காவில் ஓர் ஊரில் தங்கியிருந்தார். அங்கு அவர் தங்கியிருந்த இடத்திற்கு அருகே ஒரு நீரோடை இருந்தது. ஒரு நாள் சுவாமி விவேகானந்தர், நீரோடைக் கரையில் நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தார். அங்கு இளைஞர்கள் சிலர், முட்டையோடுகளைத் துப்பாக்கியால் குறிவைத்து சுடுவதற்குப் பயிற்சி செய்துகொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள், முட்டையோடுகளை ஒரு நூலில் கட்டி, நீரோடையில் மிதக்க விட்டிருந்தார்கள். நீரின் அசைவுக்கு ஏற்ப, நூலில் கட்டப்பட்டிருந்த முட்டையோடுகள் இலேசாக அசைந்துகொண்டிருந்தன. 

இளைஞர்கள் பாலத்தில் நின்று, ஓடை நீரில் அசைந்துகொண்டிருக்கும் முட்டையோடுகளைச் சுடுவதற்கு முயற்சி செய்துகொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் துப்பாக்கியால் முட்டையோடுகளைச் சுட்டார்கள். ஆனால் அவர்கள் வைத்த குறி தவறித்தவறிப் போயிற்று. ஒரு முட்டையோட்டைக்கூட அவர்களால் சுட முடியவில்லை. இளைஞர்களின் இந்தச் செயலை விவேகானந்தர் பார்த்தார். 

"இவர்களால் இந்த முட்டையோடுகளைச் சுடமுடியவில்லையே!" என்று நினைத்தார். அதனால் அவர் முகத்தில் புன்னகை தவழ்ந்தது. இதை அங்கிருந்த இளைஞர்களில் ஒருவன் கவனித்தான். அவன் விவேகானந்தரிடம், "பார்ப்பதற்கு இந்த முட்டையோடுகளைச் சுடுவது சுலபமான செயல் போன்று தெரியும். ஆனால் நீங்கள் நினைப்பதுபோல், இந்த முட்டையோடுகளைச் சுடுவது அவ்வளவு சுலபமான செயல் அல்ல. நீங்களே முயற்சி செய்து பாருங்கள்! அப்போது உங்களுக்கே தெரியும்!" என்று கூறினான். 

விவேகானந்தர் துப்பாக்கியைக் கையில் எடுத்தார். அங்கிருந்த முட்டையோடுகளைக் குறி வைத்து சுட ஆரம்பித்தார். அப்போது அங்கு சுமார் பன்னிரெண்டு முட்டையோடுகள் நீரோடையில் மிதந்துகொண்டிருந்தன. விவேகானந்தர் வைத்த குறி ஒன்றுகூட தவறவில்லை. வரிசையாக அவர் ஒவ்வொரு முட்டையோடாகச் சுட்டார். அங்கிருந்த அத்தனை முட்டையோடுகளும் வெடித்துச் சிதறின! 

இதைப் பார்த்து அங்கிருந்த இளைஞர்கள் பெரிதும் வியப்படைந்தார்கள். அவர்கள் விவேகானந்தரிடம், "நீங்கள் துப்பாக்கிச் சுடுவதில் ஏற்கெனவே நல்ல பயிற்சி பெற்றவராக இருக்க வேண்டும். அதனால்தான் நீங்கள் அத்தனை முட்டையோடுகளையும் ஒரு குறிகூடத் தவறாமல் சுட்டீர்கள், இல்லையா?" என்று வினவினார்கள். 

அதற்கு விவேகானந்தர், "என் வாழ்நாளில் இன்றுதான் நான் முதன் முறையாகத் துப்பாக்கியைத் தொடுகிறேன்" என்றார். அவர் கூறியதை இளைஞர்களால் நம்ப முடியவில்லை. அவர்கள், "அப்படியானால் ஒரு குறி கூடத் தவறாமல் உங்களால் எப்படி முட்டையோடுகளைச் சுட முடிந்தது?" என்று கேட்டார்கள். அதற்கு விவேகானந்தர், "எல்லாம் மனதை ஒருமுகப்படுத்துவதில் தான் இருக்கிறது. மனதை ஒருமுகப்படுத்திச் செய்யும் எந்தச் செயலும் வெற்றியைத் தரும்" என்று பதிலளித்தார். 

வெற்றியின் ரகசியம் மனத்தை ஒருமுகப்படுத்துவதில்தான் இருக்கிறது. உயர்ந்த மனிதனையும் தாழ்ந்த மனிதனையும் ஒப்பிட்டுப் பார். இருவருக்கும் உள்ள வேறுபாடு, தங்கள் மனத்தை ஒருமுகப்படுத்துவதில்தான் இருக்கும். மனத்தை ஒருமுகப்படுத்தும் ஆற்றல் வளர, வளர, அதிக அளவில் அறிவைப் பெறலாம். ஏனென்றால் இந்த வழிதான் அறிவைப் பெறுவதற்கு உரிய ஒரே வழி. எந்த ஒரு வேலையானாலும் மனத்தை ஒருமுகப்படுத்தும் ஆற்றல் வளர வளர, மேலும் சிறப்பாக அந்தக் காரியத்தைச் செய்து முடிக்கலாம். - சுவாமி விவேகானந்தர்

சுவாமி விவேகானந்தர் பிறந்தநாள் ( இளைஞர் தினம் ) இன்று... 

புதிய முயற்சி!!!

முன்னொரு காலத்தில் சீனாவில் ஒரு பெரிய வியாபாரி தனக்குப் பின் வியாபாரத்தை தன் மூன்று மகன்களில் யார் வசம் ஒப்படைப்பது என்று தீர்மானிக்க அவர்களுக்கு ஒரு போட்டி வைத்தான்.

"யார் அதிக அளவு சீப்புகளை புத்த மடாலயத்திற்கு விற்கிறார்களோ அவன் தான் தன் வியாபாரத்தை நிர்வகிக்கத் தகுதியானவன்" என்று அறிவித்தான்.

"மொட்டை அடித்துள்ள புத்த பிச்சுகளிடம் சீப்பு வியாபாரமா?" என்று மகன்கள் மூவரும் ஆரம்பத்தில் திகைத்தனர். "ஒரு சீப்பைக் கூட விற்க முடியாதே!" என்று நினைத்தனர். ஆனால் பின் மூவரும் முயற்சி எடுப்பது என்று முடிவு செய்தனர். அவர்கள் தங்கள் திறமையை வெளிப்படுத்த சில நாட்கள் அவகாசம் கொடுத்த அந்த வியாபாரி அது முடிந்தவுடன் மகன்களை அழைத்து அவர்கள் எந்த அளவு வெற்றி பெற்றிருக்கிறார்கள் என்று கேட்டான்.

ஓரு மகன், “நான் இரண்டு சீப்புகள் புத்த மடாலயத்திற்கு விற்றேன்” என்றான். வியாபாரி, “எப்படி?” எனக் கேட்டான். “புத்த பிச்சுகளிடம் இந்த சீப்பை முதுகு சொறியவும் உபயோகிக்கலாம் என்று சொல்லிப் பார்த்தேன். இரண்டு புத்த பிச்சுகளுக்கு அது சரியென்றுபட்டது. அதனால் அவர்கள் இருவரும் இரண்டு சீப்புகள் வாங்கினார்கள்” என விளக்கினான்.

இன்னொரு மகன், “நான் பத்து சீப்புகள் விற்பனை செய்தேன்” என்றான். வியாபாரி ஆச்சரியத்துடன், “எப்படி?” என கேட்டான். “வழியெல்லாம் காற்று அதிகமாக உள்ளதால் மலை மேல் உள்ள அந்தப் புத்த மடாலயத்திற்குப் போகிறவர்கள் தலைமுடியெல்லாம் பெரும்பாலும் கலைந்து விடுகிறது.

அப்படிக் கலைந்த தலைமுடியுடன் புத்தரை தரிசிக்க பக்தர்கள் செல்வது புத்தருக்குச் செய்யும் அவமரியாதையாகத் தோன்றுகிறது என்று புத்த மடாலயத்தில் சொன்னேன்.

ஒரு பெரிய கண்ணாடியும் சில சீப்புகளும் வைத்தால் அவர்கள் தங்கள் தலைமுடியைச் சரி செய்து கொண்டு புத்தரை தரிசிக்க செல்வது நன்றாக இருக்கும் என்ற ஆலோசனையும் சொன்னேன். ஒத்துக் கொண்டு பத்து சீப்புகள் வாங்கினார்கள்” என்றான். வியாபாரி அந்த மகனைப் பாராட்டினான்.

மூன்றாம் மகன், “நான் ஆயிரம் சீப்புகள் விற்பனை செய்தேன்” என்றான். வியாபாரி ஆச்சரியத்தின் எல்லைக்கே சென்றான். “எப்படி?” எனக் கேட்டான். “அந்த புத்த மடாலயத்திற்கு ஏராளமானோர் வந்து பொருளுதவி செய்கிறார்கள். அவர்கள் உதவியை மெச்சி புத்தரின் ஆசிகள் அவர்களை வழிநடத்தும் வண்ணம் அவர்களுக்கு ஏதாவது ஒரு நினைவுப் பரிசு வழங்கினால் அது மேலும் பலரும் புத்த மடாலயத்திற்கு உதவி செய்யத் தூண்ட உதவும் என்றேன். அந்த மடாலயத் தலைவர் என்ன நினைவுப் பரிசு தரலாம் என்று மடாலயத் தலைவர் என்னை கேட்டார். நான் புத்தரின் வாசகங்களைப் பதித்து வைத்திருந்த சில சீப்புகளை நீட்டினேன். அந்த சீப்புகளை தினமும் உபயோகிக்கும் பக்தர்களுக்கு அந்த உபதேசங்களைத் தினமும் காணும் வாய்ப்பும் கிடைக்கும். அந்த உபதேசங்கள் அவர்களைத் தினமும் வழிநடத்துபவையாகவும் இருக்கும் என்று தெரிவித்தேன். அது நல்ல யோசனை என்று நினைத்த மடாலயத்தலைவர் உடனடியாக அப்படி புத்தரின் வாசகங்கள் பதித்த ஆயிரம் சீப்புகள் வாங்க ஒப்புக் கொண்டார்” என விளக்கினான். 

மொட்டை பிச்சுகளிடம் சீப்பு விற்கப் போவது கண்டிப்பாக ஆகாத வேலை என்று நினைப்பது தான் பொதுவாக நாம் காணக்கூடிய மனோபாவம். சில சமயங்களில் நம்மைக் கொண்டு சேர்க்கும் சூழ்நிலையும் கிட்டத்தட்ட இதே போலத் தான் இருக்கும். அதிலிருந்து மீள்வதற்கு வழியே இல்லை என்று முதலில் தோன்றும். ஆனால் அதை ஒப்புக் கொண்டு முடங்கி நிற்போமானால் நாம் தோல்வியை ஒப்புக் கொண்டு விட்டோம் என்பது பொருள். எனவே எந்தவொரு கடினமான சூழ்நிலையிலும் மனம் துவண்டு விடாதீர்கள்.

முடியாது என்று தோன்றும் ஆரம்ப அபிப்பிராயத்திற்கு அடிபணியாதீர்கள். பார்வையை விரிவுபடுத்துங்கள். புதிய கோணங்களில் சிந்தியுங்கள். சில சிறிய மாற்றங்களால் பெரிய விளைவுகளை ஏற்படுத்த முடியுமா என்று யோசியுங்கள். பொறுமையுடனும், நம்பிக்கையுடனும், துடிப்புடனும் முயன்றால் அந்தக் கடினமான சூழ்நிலையே நீங்கள் அடையப் போகும் அளப்பரிய வெற்றிகளுக்கு அஸ்திவாரமாக அமையக்கூடும்.

கோபத்தை குறைக்க...

முன்னொரு காலத்தில் ஓர் அரசன் இருந்தான். அவன் மிகவும் முன் கோபக்காரன். தன் கெட்ட குணம் தெரிந்தும் அவனால் அதை மாற்றிக் கொள்ள முடியவில்லை. ஒரு நாள் தேவதை ஒன்று அவன் முன் தோன்றியது. பொன்னால் செய்த ஒரு குவளையை அவனிடம் கொடுத்தது. 

"உனக்குச் சினம் வரும்போதெல்லாம் இதில் மூன்று முறை தண்ணீர் நிரப்பிக்குடி. பிறகு சினமே வராது" என்று கூறி மறைந்தது தேவதை. அப்போதிருந்தே அரசன் அப்படிச் செய்யத் தொடங்கினான். சில நாட்களில் அவன் சினம் அவனை விட்டு விலகியது.

பல நாட்கள் சென்றன. மீண்டும் ஒரு நாள் தேவதை அவன் முன் தோன்றியது. மந்திரக் குவளையில் தண்ணீர் குடித்ததால் தனக்கு கோபம் வரவில்லை என்றும் அதனை தனக்கு கொடுத்ததற்காக பலமுறை நன்றி கூறி, தன் மகிழ்ச்சியைத் தெரிவித்தான் மன்னன். அதைக் கேட்ட தேவதை சிரித்துக் கொண்டே, "மன்னனே உன்னை ஏமாற்ற நான் விரும்பவில்லை. அது மந்திரக்குவளை அல்ல. சாதாரணமானதுதான். சினம் வரும்போது சிந்திக்க நேரம் இருக்காது. சிந்தனை வந்தால் சினம் தானே குறையும்.

தண்ணீரை மூன்று முறை ஊற்றிக் குடிக்கும் போது நேரம் கிடைக்கிறது. அப்போது சிந்திக்க முடிவதால் புலன்கள் அமைதி பெறுகின்றன. ஆத்திரம் நியாயத்திற்குத் தன் இடத்தைக் கொடுக்கிறது" என்று கூறி மறைந்தது தேவதை.

கோபத்தில் வெளிப்படுத்தும் வார்த்தைகள் உங்களை சுற்றியுள்ளவர்களை காயப்படுத்தும் திறன் கொண்டது. எனவே, கோபம் வரும் நேரத்தில் சில நிமிடங்கள் செலவிட்டு அமைதியாக இருங்கள். இது உறவுகள் மேம்பட உதவும்.

தோற்றம்

பலநாட்களாக ஒருவன் குருவை தேடி வந்தான். எங்கு சென்றாலும் அவனுக்கு குரு கிடைக்காத நிலை ஏற்பட்டது. சில ஆசிரமங்களுக்கு சென்றால் அங்கு மடாதிபதியாக இருக்கும் குருவை நெருங்க பல தடைகள் இருந்தது. தனக்கு அருகில் இருந்து கற்று கொடுக்கும் குருவை எதிர்பார்த்து ஏங்கினான்.

ஒரு ஞானி இருப்பதாக கேள்விப்பட்டு அவரிடம் சென்று தனது குருவை பற்றி கேட்போம் என எண்ணினான்.

ஞானியின் இருப்பிடத்திற்கு சென்று அவற்றை சந்திக்கும் பொழுது ஞானியோ கோமணத்தை கட்டிக்கொண்டு , வீட்டிற்கு முன்பு இருந்த சாக்கடையை சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தார். அவரின் முழங்கால் வரை சாக்கடையும், சகதியுமாக இருந்தது. சாக்கடையை அவர் கலக்கி சுத்தம் செய்வதால் அந்த இடம் முழுவதும் ஒரே துர்நாற்றம் வீசியது.

ஞானியிடம் சென்றவன், "ஐயா, நீங்கள் மகா ஞானி என கேள்வி பட்டிருக்கிறேன். பல சித்திகள் உங்களிடம் உள்ளதாம். தயவு செய்து எனது குரு எங்கிருக்கிறார் என கூறுங்கள்" என்றான்.

ஞானி அவனைப்பார்த்து புன்னகைத்தவாரே, "எவன் ஒருவனுக்கு உடலை சுற்றி ஒரு ஒளிவட்டம் இருக்கிறதோ , அவனை நெருங்கினால் ரோஜா பூவின் மனம் கமழுகிறதோ அவனே உனது குரு" என கூறினார்.

உடனே அங்கிருந்து புறப்பட்டு காடு மலை என அனைத்து இடங்களிலும் குருவை தேடி அலைந்தான். பல வருடங்கள் ஆனது. உடல் இளைத்து துரும்பனது. இதற்கு மேல் தேட முடியாத நிலையில் ஓர் மரத்தடியில் அமர்ந்தான். திடீர் என அவனது நாசியில் ரோஜா பூவின் நறுமணத்தை உணர்ந்தான். மரத்தின் பின்பகுதியில் கண்கள் கூசும் ஒளி வீசுவதை கண்டான்.

"எனது சிஷயனே உனக்காகவே காத்திருக்கிறேன் , வா எனதருகில் ..." என்னும் குரல் கேட்டது. மகிழ்ச்சியான மனமும் உற்சாகமான துள்ளலுடன் அருகில் சென்றான்.

அருகில் சென்று பார்க்கும் பொழுது , அங்கு அவனுக்கு வழி காட்டிய ஞானி உட்கார்ந்திருந்தார்.

கண்களில் நீர் வடிய கைகள் துடிக்க அவரின் கால்களில் விழுந்தான். பின்பு அவரிடம், "குருவே பலவருடத்திற்கு முன்பு உங்களிடம் வரும் பொழுதே ஏன் நீங்கள் தான் எனது குரு என கூறவில்லை? என்னை ஏன் காக்க வைத்தீர்கள்?" என கேட்டான்.

"குழந்தாய் நீ முதல் முறை வரும் பொழுதே என் உடலில் ரோஜாவின் சுகந்தமும் , உடலில் ஒளியும் வீசியது. அப்பொழுது நான் சாக்கடை சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்ததால் உனக்கு என் மேல் கவனம் இல்லை. உனது அறியாமையால் அதை உணர முடியவில்லை. எனது குரு எங்கே என கேட்டாயே தவிர , நீங்கள் எனது குருவா ? என கேட்கவில்லை. அதனால் நான் உனக்கு குரு எங்கே என சொன்னேனே தவிர நானே உனது குரு என கூறவில்லை. பல வருட முயற்சியால் இப்பொழுது உனது அறியாமை அகன்றது , என்னை கண்டு கொண்டாய்" என கூறினார் ஞானி. சிஷ்யனின் மனதில் ஒளி வீச தொடங்கியது.

ஒருவரின் வெளித்தோற்றத்தை வைத்து அவரின் திறமையை எடை போடக்கூடாது.

குறையொன்றுமில்லை !!!

ஒரு நாள் காட்டில் குட்டி குரங்கு ஒன்று இயற்கை அழகை வரைய விரும்பியது. மலை சார்ந்த இடத்திற்கு சென்று மலை, ஆறு, பறவை என்று அழகாக அனைத்து இயற்கை காட்சியையும் படம் போல் வரைந்தது. முதல் முறையாக வரைந்த படம் என்பதால் தனது நண்பர், உறவினரிடம் படத்தை காட்டி, 

"நான் முதல் முறையாக வரைந்த படம். உங்கள் கருத்தை தெரிந்துக் கொள்ள விரும்புகிறேன். நீங்க தவறாக அல்லது நன்றாக இல்லாததை சுட்டிக் காட்டினால், நன்றாக இருக்கும்" என்றது. 

ஒவ்வொரு குரங்கும் தங்கள் கண்ணில் பட்ட குறைகளை எடுத்துக் கூறியது. ஒரு கட்டத்தில் குட்டி குரங்குக்கு நம்பிக்கையற்று போனது. இனி நம்மால் எந்த ஓவியமும் வரைய முடியாது என்று நம்பிக்கை இழந்தது. தனியாக அழுதுக் கொண்டு இருந்தது. அப்போது, அதற்கு ஓவியம் வரைய கற்றுக் கொடுத்த குருநாதர் வருகிறார். "தாங்கள் கற்றுக் கொடுத்த ஓவியம் பயனில்லாமல் போயிவிட்டது. அனைவருக்கும் பிடித்ததுப் போன்ற ஓவியத்தை என்னால் வரைய முடியவில்லை" என்று வருந்தியது. 

குருநாத குரங்கு எவ்வளவு சொல்லியும் அது ஆறுதல் அடையவில்லை. குரு குரங்கு அந்த ஓவியத்தை மீண்டும் நண்பர்கள், உறவினர்களிடம் எடுத்து சென்றது. "இந்த ஓவியத்திற்கு தாங்கள் கூறிய கருத்து உதவியாக இருந்தது. ஆனால், எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் வரைந்து காட்டினால், இந்த ஓவியத்தை சரி செய்துக் கொள்ள உதவியாக இருக்கும்" என்று குரு குரங்கு கூறியது.

குறை கூறிய எந்த குரங்கும் அந்த ஓவியம் எப்படி இருக்க வேண்டும் வரைய முடியவில்லை. 

பிறரின் செயல்களையும், திறனையும் குறைக் கூறுவது மிக எளிது. ஆனால், அதற்கான செயல் திட்டம், திறன் நம்மிடம் இல்லாத பட்சத்தில் குறைக் கூறக்கூடாது.

உதவி கேட்காதீர்கள் !!!

உழவன் ஒருவனிடம் பெரிய தோட்டம் ஒன்று இருந்தது. அதில் காய்கறிகளை பயிரிட்டான் அவன். நாள்தோறும் ஒரு முயல் அந்தத் தோட்டத்திற்குள் நுழைந்து இலை, பிஞ்சுகளைத் தின்று வந்தது. அதைப் பிடிக்க அவன் பல முயற்சிகள் செய்தான். முயல் அவனிடம் சிக்கவே இல்லை.

எப்படியும் முயலைப் பிடித்தாக வேண்டும் என்று நினைத்த அவன் அரசனிடம் சென்றான். “அரசே என் தோட்டத்தை முயல் ஒன்று பாழாக்குகிறது. நீங்கள்தான் எனக்கு உதவி செய்ய வேண்டும்” என்றான். சிரித்த அரசன் “ஒரு முயலைப் பிடிக்க உன்னால் முடியவில்லையா?” என்று கேட்டான்.

“அரசே! அந்த முயலுக்கு மாய மந்திரம் தெரிந்திருக்க வேண்டும். நான் அதைப் பார்த்துக் கல்லையோ கட்டையையோ வீசினாலும் அவை அதன் மீது படுவது இல்லை” என்றான் அவன்.

“நாளையே வேட்டை நாய்களுடன் நான் அங்கு வருகிறேன். முயலின் மாய மந்திரம் எதுவும் என் வேட்டை நாய்களிடம் செல்லாது. அந்த முயலைப் பிடித்த பிறகுதான் நான் அங்கிருந்து திரும்புவேன்” என்றான் அரசன்.

மகிழ்ச்சியுடன் தன் தோட்டத்திற்கு வந்தான் அவன். இனி முயலின் தொல்லை இருக்காது என்று நினைத்து அரசனுக்கும் அவன் வீரர்கட்கும் சிறப்பான விருந்திற்கு ஏற்பாடு செய்தான். மறுநாள் படை வீரர்கள், வேட்டைக்காரர்கள், நாய்கள் சூழ அரசன் அங்கு வந்தான்.

எல்லோரையும் வரவேற்ற உழவன் அவர்களுக்குச் சிறப்பாக விருந்து வைத்தான். விருந்து முடிந்தது. மகிழ்ச்சி அடைந்த அரசன் “இன்னும் சிறிது நேரத்தில் அந்த முயல் என்ன கதி ஆகிறது பார்” என்று வேட்டையாடப் புறப்பட்டான்.

வேட்டைக்காரர்கள் கொம்புகளை ஊதினார்கள். வேட்டை நாய்கள் பயங்கரமாகக் குரைத்துக் கொண்டே தோட்டத்திற்குள் பாய்ந்தன. புதரில் மறைந்திருந்த முயல் அச்சத்துடன் வெளியே வந்தது. அங்கிருந்த வேலியை நோக்கி ஓடியது.

அதைப் பார்த்த அரசன், “அந்த முயலைத் தப்ப விடாதீர்கள், பிடியுங்கள்” என்று கத்தியபடி வேலிப் பக்கம் ஓடினான். வேட்டைக்காரர்களும் வீரர்களும் அரசனைத் தொடர்ந்து ஓடினார்கள்.

தப்பிக்க நினைத்த முயல் தோட்டத்திற்குள் அங்கும் இங்கும் ஓடியது. அவர்கள் அனைவரும் அதைத் துரத்தினார்கள். நீண்ட நேரப் போராட்டத்திற்குப் பின் ஒரு வேட்டை நாய் பாய்ந்து அந்த முயலைக் கவ்விப்பிடித்தது. வெற்றிப் பெருமிதத்துடன் அந்த முயலை உழவரிடம் காட்டினான் அரசன். இவர்களின் முயல் பிடிக்கும் முயற்சியில் தன் அழகான தோட்டம் முற்றிலும் நாசமாகி விட்டதை அறிந்து வருந்தினான் உழவன்.

“சிறு வேலைக்குப் பெரியவர்கள் உதவி கேட்பது தவறு என்று உணராமல் போனேனே! என் அழகான தோட்டம் அழித்துவிட்டதே! ஒரு முயல் என்ன ஆயிரம் முயல்கள் பல நாட்கள் வந்திருந்தாலும் இப்படிப்பட்ட அழிவை ஏற்படுத்தி இருக்க முடியாதே! என் முட்டாள்தனத்தால் பேரழிவைத் தேடிக் கொண்டேன்” என்று வருந்தினான் அவன்.

ஒருவரிடம் உதவி கேட்பதற்கு முன்பாக, அவர் செய்யும் உதவியால் ஏற்படப்போகும் விளைவுகளை சிந்தித்து செயல்படுங்கள். 

முட்டாள் நண்பன்

வேதபுரி என்ற நாட்டை அரசர் ஒருவர் ஆண்டு வந்தார். அவர் தனக்கு பரிசாக கிடைத்த குரங்கு ஒன்றை ஆசையா வளர்த்து வந்தார். அந்த குரங்கும்அந்த அரசரின் மீது மிகவும் பாசமாக இருந்தது. ஒரு நாள் ராஜா வழக்கம் போல அரண்மனைத் தோட்டத்தில் உலாவப் போகும் பொழுது குரங்கையும் கூடவே அழைத்துச் சென்றார்.

செல்லும் வழியில் ஒரு முட்புதர்க்கு நடுவில் பாம்பு ஒன்று இருப்பதை குரங்கு கவனித்தது. உடனே அந்த குரங்கு தாவி குதிச்சு பாம்பு இருப்பதை ராஜாவிடம் காண்பித்தது. அந்த பாம்பு ராஜாவை கடிக்கும் முன்பு குரங்கு பாம்பிடம் சண்டையிட்டு பாம்பைக் கொன்றது. சரியான சமயத்துல ராஜா, பாம்புக் கடியிலிருந்து தப்பித்தார். குரங்கின் எச்சரிக்கை உணர்வையும், விசுவாசத்தையும் பார்த்து ராஜா மிகவும் நெகிழ்ந்தார்.

உடனே, அந்தக் குரங்கையே தன்னோட பாதுகாவலரா நியமிக்க முடிவு செய்தார். அவரோட இந்த முடிவைக் கேட்ட மந்திரிகள் அனைவரும் திகைத்து நின்றனர். அவர்கள் ராஜாவிடம், ‘ராஜா என்னதான் இருந்தாலும் அது ஒரு விலங்குதானே! அதுக்கு மனிதர்கள் மாதிரி பகுத்தறிவோ, முடிவெடுக்கும் திறமையோ இருக்காதே! உங்களோட இந்த விபரீத எண்ணத்தை மாத்திக்கங்க’ன்னு எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தாங்க. 

ராஜா கேட்கறதா இல்லை. ‘என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் ஒரு அந்தரங்கப் பாதுகாவலனுக்கு இருக்க வேண்டிய முக்கியமான தகுதி பாசமும், விசவாசமும்தான்! அது என் குரங்குகிட்ட நிறையவே இருக்கு! அதனால என் பாதுகாவலுக்கு மனிதர்கள் வேண்டாம். குரங்கே போதும்’னு தீர்மானமா சொல்லிட்டாரு. அன்று முதல் குரங்கு, ராஜாவை விட்டு ஒரு நிமிஷம்கூட விலகாம அவர் எங்கு போனாலும் கூடவே போறதும் வர்றதுமா இருந்தது. 

ஒரு நாள் ராஜா குரங்கிடம் ‘எனக்கு தூக்கம் வருகின்றது. நான் கொஞ்ச நேரம் நல்லா தூங்கப் போறேன். என்னை யாரும் தொந்தரவு செய்யாம பார்த்துக்க’ன்னு சொல்லிட்டு தூங்க ஆரம்பித்தார். குரங்கும் ரொம்ப அக்கறையா, படுக்கைக்குப் பக்கத்துலேயே இருந்து காவல் காத்தது. அந்தசமயம் பார்த்து அங்க ஒரு ஈ வந்தது. அது ராஜா காது கிட்ட வந்து ‘ஸொய் ஸொய்’ன்னு கத்தி ராஜாவை தொந்தரவு செய்தது. குரங்கு ‘சூசூ’ன்னு துரத்துச்சு. கொஞ்ச நேரம் கழிச்சி, அந்த ஈ திரும்பவும் அங்கேயே சுத்தி சுத்தி வந்துக்கிட்டே இருந்தது.

குரங்குக்கு கோபம் தாங்கல. ஈக்குத் தகுந்த பாடம் புகட்டணும்னு தீர்மானிச்சிடுச்சு. அது ராஜாவோட வாளை கையில் எடுத்தது. இந்த முறை ஈ வந்தா அதை ஒரே போடு போட்டு ரெண்டு துண்டாக்கிட வேண்டியதுதான்னு முடிவு செய்தது. நடப்பது எதுவும் தெரியாத ராஜாவோ பாவம் நிம்மதியா தூங்கிக்கிட்டிருந்தாரு. ஈ திரும்பவும் வந்தது. இந்தத் தடவை அது ராஜாவோட கழுத்துக்கு மேல பறந்தது. தயாராக இருந்த அந்த குரங்கும் ஈயை ஒரே வெட்டா வெட்டிடுச்சி. ஐயோ! என்ன பரிதாபம்! ஈ பறந்து தப்பிச்சிடிச்சு. ராஜா தலை துண்டாகிப் போச்சு. இப்படியாக, ராஜா தன்னோட சொந்த பாதுகாவலனாலயே கொல்லப்பட்டுட்டாரு.

புத்திசாலியான எதிரியைவிட முட்டாளான தோழன்தான் ரொம்ப ஆபத்தானவன். கூடா நட்பு கேடாய் முடியும்!

போதனை !!!

நாய் ஒன்று தன இன நாய்களுக்கு போதனை செய்து வந்தது. கடவுள் தன் வடிவில் நாயைப் படைத்தார் என்று அது சொல்வதுண்டு. எல்லா நாய்களுக்கும் அதன் மீது ஒரு குருவுக்குள்ள மரியாதை உண்டு. அந்த நாய் மற்ற நாய்களிடம் எப்போதும் குரைக்கக் கூடாது என்று போதனை செய்து வந்தது. எந்த நாய் குரைப்பதைக் கண்டாலும் அந்த இடத்திலேயே அது குரைப்பது ஒரு பயனற்ற செயல் என்று போதிக்க ஆரம்பித்துவிடும்.

மற்ற நாய்களும் குரைப்பதைத் தவிர்க்க முயற்சித்தும் அவற்றால் முடியவில்லை. எனவே குற்ற உணர்வுடன் அவை ஒருநாள் ஒரு இடத்தில் கூடியபோது ஒரு நாய், ''நமது குரு சொல்வது உண்மை. குரைப்பது ஒரு தேவையற்ற செயல் அது நம் மரியாதையைக் குறைக்கிறது. எனவே நாம் நாளை ஒரு நாள் எங்காவது ஒரு மூலையில் முடங்கிக் கிடந்தாவது நாளை முழுவதும் குரைக்காமல் இருப்போம்'' என்று கூற அனைத்து நாய்களும் அதை ஆமோதித்தன. மறுநாள் சொன்னதுபோல நாய்கள் தங்களை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு குரைக்காமல் இருந்தன. அப்போது அந்த குரு நாயானது வெளியே வந்தது. அதற்கு ஒரே அதிசயம். எங்குமே குரைப்பு சப்தம் கேட்கவேயில்லை.

அதற்கு தெரிந்து விட்டது, தமது சொல்லுக்கு எல்லா நாய்களும் மதிப்புக் கொடுத்துள்ளனவென்று. அதே சமயம் அதற்கு ஒரு பயமும் வந்துவிட்டது. எல்லா நாய்களும் குரைக்கவில்லை என்றால் தனக்கு வேலை எதுவும் இருக்காதே, யாருக்கும் ஆலோசனை கூற முடியாதே என்ற அச்சம் ஏற்பட்டது. அப்போது தனக்கே குரைக்க வேண்டும்போலத் தோன்றியது.

அருகில் நாய் எதுவும் இல்லாததால் தைரியமாக அது குரைத்தது. அவ்வளவுதான். அடக்கிக் கொண்டிருந்த நாய்கள் அவ்வளவும் தங்களுக்குள் யாரோ கட்டுப் பாட்டை மீறி விட்டார்கள் என்ற தைரியத்தில் எல்லாம் ஒன்று சேரக் குரைத்தன. இப்போது குருவான நாய்க்கும் மகிழ்ச்சி, இனிமேல் எல்லோருக்கும் புத்திமதி சொல்லலாம் என்று; மற்ற நாய்களுக்கும் மகிழ்ச்சி, குரைப்பதை யாராலும் கட்டுப் படுத்த இயலாது, எப்போதும்போலக் குரைக்கலாம் என்று.

போதனைகள் பின்பற்ற வேண்டியது தான். ஆனால் அவை எந்த அளவுக்கு நம்மால் பின்பற்ற முடியும் என்பதற்கான சாத்திய கூறுகளை அறிந்து கொள்ள வேண்டியது அவசியம்.